მუსიკით შთაგონებული ვწერ. ვუსმენ... მიტაცებს... მიზიდავს... მითრევს...
მშვიდი ვარ როგორც მთა ზვავის მოლოდინში. ვგრძნობ ტალღებს ყოველ ბგერას, რომ მოაქვს თავისი - ახალი, ძლიერი, ლამაზი. თავხედურად ვხდები ყველაფრის ბატონი და ყველაფერი ხდება ჩემი ბატონი. ცა უფრო ლურჯია, ოთახი უფრო ნათელი, ღამე უფრო გრძელი, დილა მზიანი, ცხოვრება შინაარსიანი.
მუსიკით შთაგონებული ვწერ, ვერ ვჩერდები რამეთუ მეტია ეს ყოველივე ჩემზე. ევერესტზე მაღალიც ვარ და ყველზე ღრმა უფსკრულზე დაბლადაც ვეშვები. აი ამ დროს განსაკუთრებით მწამს, მიყვარს და განვიცდი.
უკვდავებას მხოლოდ იმ შემთხვევაში ვისურვებდი თუ კი ყოველ მოსმენილ მუსიკას თან მოყვება ის პირველი განუმეორებელი შეგრძნება რომელიც დაუვიწყარს ქმნის ცხოვრების ერთ ძალიან პატარა მონაკვეთს.
პატარა ზვირთი, რომელიც ცუნამად გადაიქცევა, აი რა ძალა აქვს ხელოვნებას. შემოქმედი ქმნის, სხვები კი იგებენ ისე როგორც უნდათ, როგორც შეუძლიათ. თავისთავად ავტორისთვის მნიშვნელოვანი ნაწარმოები საზოგადოებრივი მნიშვნელობის თემად იქცევა. ეს გენიალური მოვლენაა.
გაზაფხული კი ისევ მოვა მუსიკის ორიოდ ნოტად...
No comments:
Post a Comment