ყველაზე მთავარი
ცხოვრებაში მაინც საბოლაო მიზანია. ვინც არ უნდა იყო ახლა და სადაც არ უნდა იყო, თუ
ზუსტად არ იცი რა გსურს, ივლი მუდამ შეწუხებული სახით და ასევე შეწუხებული შიგთავსით.
ტყუილად იფიქრებთ, რომ დრო ამ შემთხვევაში თქვენზე იმუშავებს. ეს შეგრძნება არ გაქრება,
არ ჩაცხრება. ჟამის უსასრულო დინება (უსასრულო არა თქვენთვის) პირიქით დაამძიმებს მას
და გაამრავლებს, როგორც ნაოჭებს მოხუცის სახეზე.
ვინ, თუ არა
შენ უნდა იცოდე რა გინდა, რამეთუ არავინ გიცნობს იმდენად კარგად, რამდენადაც თავად
იცნობ საკუთარ თავს!
თუმცა „ახლა“
ადვილი როდია გაარკვიო რისკენ ილტვი. აქ მთელი რიგი ხელისშემშლელი ფაქტორები ავტომატურად
ჩაირთვებიან ხოლმე და უმეტესად წარმატებით, ცრუ წარმოსახვათა მეშვეობით, აგაცდენენ
ჭეშმარიტ გზას. მაგალითისთვის ამის ანალოგია ინდივიდუალური „მეს“ ნაცვლად განიხილო საზოგადო „ჩვენ“.
მოსპო ის, რაც რეალურად ფასეულია და აღიარო
მასათა ბრჭყვიალა ბიჟუტერია. ამას ძალიან ადვილად ჭამს გონებათა უმეტესობა, სადაც ცარიელი
ადგილი ოხრად არის და თვით ცარიელი ადგილიც ელოდება რომელიმე იაფფასიანი პროგრამის
მიერ არენდით იქნას აღებული.(დღევანდელი კომერციული სამყარო ძნელად თუ დატოვებს მსგავს
სიცარიელეს თავისუფალს) სინამდვილეში ეს ოცნება იმდენად კარგად არის ფორმირებული, რომ
ძნელია გაარჩიო საკუთარისგან, ამიტომ იქმნება შთაბეჭდილება მისი საყოველთაობის და ამავდროულად
უნივერსალურობის. (ასე „ართულებს“ კარგი რეკლამა საზოგადოების ცხოვრებას)
სიფხიზლე გვმართებს!
ერთი შეხედვით ესოდენ მარტივი თემა რეალურ „სტატუს კვოში“
საკმაოდ ძნელად განხორციელებადია. ამას კი რწმენის ნაკლებობა განაპირობებს. ვგულისხმობ
რა საკუთარი თავის და შესაძლებლობების რწმენას. თუ ვაპირებთ უკეთესები გავხდეთ ჯერ
უბრალოდ უნდა დავიჯეროთ, რომ ეს შეგვიძლია. სხვა შემთხვევაში ყოველი ცდა ამაოდ წყლის
ნაყვა იქნება.
და ბოლოს!
არ არსებობს
მიუღწეველი მიზანი, არსებობს მხოლოდ გამოუყენებელი შესაძლებლობა!
