ის მომენტი დგება ზოგჯერ ცხოვრებაში განვლილ პერიოდზე, რომ იწყებ ფიქრს. განსაკუთრებით სახალისოდ იხსენებ (უნდა გაიხსენო წესით) ყოველ გამოყენებულ და გამოუყენებლ შანსს.
წარსული ძალიან გავს ხელშეუხებელ ნაკრძალს, რომელიც რაღაც პერიოდის წინ სრულიად შენ განკარგულებაში იყო. ამწუთს კი მხოლოდ ის გაქვს რაც ზუსტად ამოიღე თავის დროზე მიზანში.
საუბედუროდ ყველა კარგი მონადირე როდია. ზოგიერთის თავდაუჯერებლობა ხელის ისეთ კანკალში გადაიზრდება, რომ იშვიათად მოინადირებს რამეს და ნებსით თუ უნებლიეთ ზემოთხსენებულ ხელს სამოწყალოდ გამოუწოდებს მავანთ. აი მავანნი კი თავის მხრივ კაცობრიობის ისტორიის მანძილზე ამოუხსნელი გულმოწყალების ალგორითმით (გაცემის სიხშირეს და ოდენობას ვგულისხმობ) გასცემენ ან არ გასცემენ "პურს ჩვენი არსობისას". (თავისთავად ლარებში თუ თეთრებში გამოხატულს)
ზოგადად ადამიანის საციცოცხლო ციკლი ისეთი ხანმოკლეობით ხასიათდება, რომ იმაზე ფიქრისთვისაც არ გრჩება დრო გაარკვიო რა უკეთესია, მოქმედება დაიწყო თუ არ დაიწყო იმ ლოგიკით - მაინც ვერ დავასრულებო.
ყველაფერი, ვგულისხმობ ყველა-ფერს ისეთ კონტექსტში, რომელიც ქმნის სამყაროს მრავალფეროვნებას საბოლაო ჯამში საკუთარ თავს ამოწურავს და მერე?
განსაკუთრებით სახალისო კი ის ფაქტია, რომ ეს ყველაფერი ძალიან უმნიშვნელოდ გეჩვენება, რადგან დღეს კვირაა და უცებ, გონების გასხივოსნების ძალით აცნობიერებ ხვალინდელი დღის სიახლოვეს , რომელიც გამცნობს სამსახურში წასვლის აუცილებლობას.
წამის მეათედი გამტვრევს, ზუსტად წამის მეათედი...
